سیر تحوّلات علم و فنّاوری از وحدت به کثرت (رویکردی فرهنگی- تاریخی)

روند واگرایانۀ علم و فنّاوری قریب به سه سده قبل از میلاد شروع شده و تا اواسط سدۀ بیستم میلادی ادامه داشته است. تفکیک تدریجیِ علوم از فلسفه و سپس شکل­گیری رشته­های دانشگاهی شواهدی تاریخی بر این مدعاست. پیدایش انقلاب صنعتی و پیامد آن یعنی نظام کارخانه­ای، نفوذ رویکرد حرفه­ای­گری در علم و فنّاوری و وجود تفکّر تحلیلیِ تجزیه­مدار، مهم­ترین تحولات فرهنگی است که موجب شکل­گیریِ سیر واگرایانۀ علم و فنّاوری است. از اواسط سدۀ بیستم میلادی با ظهور دو جریان «میان­­رشته­ای­ها» و «فنّاوری­های نوپدید»، همگراییِ علم و فنّاوری آغاز شده است. جایگزینی «تفکّر نظام­مند» به جای «تفکّر تحلیلیِ تجزیه­مدار» و نیز رویکرد «ناحرفه­ای­گری» به جای رویکرد «حرفه­ای­گری» دو عامل تأثیرگذار بر این تغییر پارادایم است. در این مقاله با رویکردی فرهنگی- تاریخی و استفاده از اسنادِ موجود به دنبال تبیین این ادعا هستیم که روند علم و فنّاوری در طی چند صد سال، سیر واگرایانه داشته و به تدریج در اواسط سدۀ بیستم میلادی شواهدی از همگرایی آن مشاهده شده است.